Urim SALIHU
Jetojmë në një qytet të vogël ku secili thuajse njihemi për të mirë ose për të keq me njëri-tjetrin.Shumë prej nesh jemi të lidhur miqësisht dhe familjarisht.Çdo gjë që ndodhë nga ceremonitë,ahengjet, por edhe grindjet, problemet dhe në fund edhe vrasjet ne i marrim vesht menjëherë.Ndodhë t’i kemi njohur edhe dorasin edhe viktimën.Në një qytet të vogël dhe me mentalitetin e përfoljes për njëri-tjetrin gjërat merren vesht.Merren vesht edhe historitë më të fshehta.Kjo na bën të ndjejmë keqardhje kur ndodhin raste tragjike.
Cdo vrasje në Tetovën tonë n’a trondit për shkakun e vetëm sepse të gjithë në fund janë humbës.Ikjet e njerëzve lënë zbrazëtira që asgjë në botë nuk i mbush më dot .Lënë fëmijë jetim që do rriten me pengun e dashurisë për prindërit e tyre që nuk janë më dhe fëmijët e tjerë që në një mënyrë tjetër poashtu do rriten të braktisur sepse baballarët e tyre do dergjen burgjeve.Lënë hakmarrjen, dëshpërimin e thellë, dhimbjen.Kush është fituesi këtu? Askush.
Duhet t’i hedhim armët, këto vrasëse mizore, sepse ato gjithmonë janë të kobshme.
Pavarësisht se në jetë edhe gabojmë, ka gjithmonë një zgjidhje, por jo te arma.Ajo është e mallkuar.Ka lënë shumë fëmijë jetim , ka shuar shumë jetë, ka trishtuar deri në pafundësi familje.T’i hudhim armët!
